STELLA onderweg naar de Noordkaap
Juli - 14 Juli 2016
Weblog 3 Naar Weblog 4
Etappe 3: Lofoten - Bodø
De beleving van Arnoud.
DE UITDAGING,
Uitdaging, beter gezegd uitdagingen. Opgegroeid als plassenzeiler had ik nog niet veel zeemijlen op mijn naam staan, toen Bert Joosse me vertelde over zijn geplande tocht naar de Noordkaap. Hij zei: waarom ga je niet een stukje mee, waarop ik reageerde dit thuis te overleggen, maar zeker enthousiast was. Ik weet niet hoe het thuis zit, maar sinds Everien er lucht van kreeg werd het stukje zeilen in Noorwegen steeds groter.
Meegaan vanuit Almere tot en met de eindbestemming, eventueel Kirkenes, en dan terug naar Bodø.
Voor mij dus een optelling van uitdagingen:
Tocht op zee, zonder onderbrekingen, langer dan 24 uur achtereen..
De Noordzee verlaten en de diepe oceaan te bevaren.
Noorwegen bezoeken, nog nooit eerder bezocht.
Over de Poolcirkel gaan.
Middernachtzon in het Noorden te zien.
En wie weet zie ik nog een walvis...
De eerste dagen aan boord was het wel weer even wennen. Dit seizoen nog geen mijl gevaren en dan in een vreemde boot met twee mannen op pad.
Bert en Gert, die op elkaar waren ingespeeld, en vertrouwd met de boot, vergaven mij mijn
mindere zeilervaring. Ultiem was het moment dat ik de koers op het kompas ging varen en een compleet rondje maakte om weer op de juiste koers uit te komen. Uiteindelijk kwam ik er achter dat een schotkompas toch iets anders werkt dan een normaal kompas. Na dit moment heb ik een spoedcursus
over boathandling door Gert, gemoedelijk over me heen laten gaan en ontstond het gevoel en vertrouwen in de Stella.
Op de Noordzee werden we verast door een bezoek van dolfijnen. Een cadeautje dat het ontbreken van wind helemaal goed maakte. Immers drie etmalen luisteren naar het monotone geluid van de motor met amper drie uurtjes zeilen is niet de ultieme zeilervaring.
Eenmaal in Noorwegen aangekomen overviel mij de immense grootheid van moedertje natuur. Bergen aan de horizon geven een heel ander dimensie aan je omgeving. Kun je in Nederland op de vlakke horizon een kerktorentje op een mijl afstand herkennen, in Noorwegen zie je de berg van 600 meter hoog nog op tien mijl afstand (berekening is een benadering).
De eerste stappen in Noorwegen waren een zoektocht naar brood. Na een paar dagen met de mannen op zee, was het bestellen van brood bij de bakkersvrouw opnieuw een beleving van natuurlijke schoonheid. Dan heb ik het niet over het brood, al is het pandabrood wel een aanradertje.
Na nog een aantal plaatjes te hebben aangedaan kwamen we weer in de stedelijke omgeving van
de plaats Bergen. Wat dan opvalt is dat de kleine dorpjes buiten het seizoen toch wel vervallen zijn tot spookstadjes. Tussen de eilanden is een enorm verkeer tussen veerponten, die ook voor de bevoorrading zorgen van de schaarse bewoners. Waar deze bewoners van leven is mij een raadsel en ik kon alleen maar bedenken dat ze op de veerboot zouden werken en zo de dienst in stand houden.
De verhalen van Stieg Larsson over de gesloten gemeenschappen op de eilanden in Noorwegen, komen helemaal tot leven als je deze dorpjes bezoekt. De Engelse titel ‘girl with the dragon tattoo’ maakt het plaatje compleet, immers vrouwen zonder tattoos is een uitstervend ras in Noorwegen.
Bergen is dan weer een leuke afwisseling met de stilte en rust van de dorpjes op de eilanden. De stilte in de natuur is iets wat je in Nederland praktisch niet meer tegenkomt. Er is dan altijd wel ruis van een autoweg of een overvliegend vliegtuig of iets van dien aard. Hier in Noorwegen kun je de stilte nog ervaren.
Na Bergen gingen Bert en ik verder naar Trondheim, immers Gert was weer met het vliegtuig naar huis en in Trondheim zou Jelle ons gaan vergezellen. De afstanden werden wel groter en het feit dat je na 10 uur varen nog steeds dezelfde berg achter je hebt en ook voor je, in combinatie met het ontbreken van een gunstige wind om te zeilen maakt het motoren wel wat eentonig.
Daarentegen de details ‘het zien van kleine alkjes en papegaaiduikers’ , ’de verschillende kleurnuances in de bergen’ en de ‘zeearend hoog in lucht’ geven genoeg afleiding. De zeearend zorgt echt voor een spektakel. Heeft deze een vis gevangen dan wordt hij achternagezeten door hetzij een kleine jager hetzij een grote zeemeeuw. Spectaculair om te zien!
De overwegend noorderwind maakt het wel koud. In de meeste bergen is nog sneeuw aanwezig hetgeen het koude gevoel versterkt. Het verbazingwekkende gevoel dat als het zonnetje even schijnt de temperatuur in een korte tijd toeneemt, doet je de kou, zo weer, vergeten. Dit gevoel deel je met de inwoners van Noorwegen, die dan uit hun huizen komen en van zo’n dag meteen een korte-rokjes-dag maken. Heel verfrissend, voor het zeevarend volkje, moet ik zeggen.
Trondheim is een mooie stad en met een dag zon (lees:korte-rokjes-dag) een plezierige ervaring. Jelle komt ons versterken en is een echte liefhebber van garnalen.
In Trondheim zie je nog veel oudere huizen en bouwstijlen door elkaar en nog steeds bewoond. Ik waardeer dit meer als de, ook mooie, tot monument geconverseerde huisjes in Bergen. Je vraagt je wel af hoe het mogelijk is dat er nog oude houten huisjes in zo’n stedelijk gebied staan en niet allang zijn afgebrand. Schijnbaar een goede brandweer.
Tussen Trondheim en Bodø ervaren Jelle en ik voor het eerst een nacht in de volle zon. Het is een
bijzondere ervaring om de zon door het noorden te zien schuiven, zonder dat deze ondergaat.
Een volgende verrassing is in het verschiet, namelijk de beleving van een gletsjer die dicht bij de zee uitkomt. Een adembenemend uitzicht.
Vanuit Bodø richting Noordkaap. Het zijn nog heel wat mijlen te gaan en het weer, met name de wind, blijft ons tegenwerken.
Uiteindelijk kunnen we beter het doel Noordkaap laten schieten en Tromsø als hoogste doel nemen. Dit haalt de tijdsdruk weg en kunnen we de omgeving meer verkennen.
Dit doen we onder andere door musea te bezoeken over de Arctische prestaties van de Noren. We nemen een kijkje aan boord van een schip waar poolexpedities mee gemaakt zijn. Een hard leven moet dit aan boord zijn geweest. De bemanning ging op de expeditie en moest overwinteren waar ze gebruik maakten van de harde levensstijl van de Eskimo’s.
De ontberingen aan boord van de Stella vielen daarbij in het niets. Voor hun geen bier en nootjes na elk tochtje, maar rauwe blubber van zeehondenspek. De Arctische expedities naar Noord en Zuidpool zijn wel prestaties waar de Noren trots op zijn. Toegeven dat ze Willen Barends, met zijn behouden huis, ook in hun verhalen meenemen.
Absolute klapper in de uitstapjes is de walvis safari. Volgens Bert een must om te doen en hij heeft hierin helemaal gelijk. Andenes ligt in de buurt van de breuklijn van de continentale vlakken en hier in de diepzee zijn er
in dit seizoen voornamelijk potvissen aanwezig. In het winterseizoen komen hier ook andere walvissen voor zoals bultruggen. De potvissen kunnen met hun sonar tot 16 km ver hun omgeving verkennen en vangen op een diepte tot 600 meter voornamelijk (reuze)inktvissen. Na een duik liggen ze aan de oppervlakte om op adem te komen om dan vervolgens eerst hun lichaam boven water te drukken waarna ze naar beneden duiken waardoor hun staart ver bovenwater uitkomt. Door het luisteren naar de sonargeluiden is het mogelijk om de walvissen op te sporen en
het is imposant om te zien, hoe hij weer onderwater duikt. Ik had het geluk om 4 duiken van 3 verschillende walvissen te zien. Duiknummer 1 en 4 waren waarschijnlijk van dezelfde walvis. Als toegift kwam er nog een school van grienden voorbij die in een rustig tempo door het water gaan en hierbij hun rugvin laten zien.
Tromsø is een mooi plaatsje en evenals in Bergen is het mogelijk om met een kabelbaan de bergen in te gaan. Vanuit de boot zie je alle bergen vanaf zeeniveau en het is daarom wel aantrekkelijk om zo’n tochtje te ondernemen. In Trontø ben je dan nog maar halverwege de top en wordt je na het bereiken van een piek steeds weer uitgedaagd om de volgende piek ook te overwinnen. Een schitterende klimpartij met als beloning het kruisen van een aantal gletsjers. Het resultaat: voeten in de sneeuw bij een zwoel windje van een graad of twintig, en natuurlijk een ongelooflijk uitzicht.
Heel vervelend is het wachten op de kabelbaan naar beneden met een cafeetje waar ze Mac Lager bier verkopen. Wat een feest.
De Noorse taal blijft iets verwonderlijks. Uit de geschreven taal kun je over het algemeen wel wat zinnigs opmaken.
Het lijkt veel op het Nederlands, maar hoe ze het dan uitspreken is onvoorspelbaar tot ik een Noors echtpaar hoorde zeggen: ‘plaats genoeg’ ongelooflijk precies als in het Nederlands.
Uiteindelijk terug naar Bodø langs de kust van het vaste land van Noorwegen. Door de kortere afstanden tussen de plaatsen een echt vakantiereisje. Alleen van de wind moesten we het niet hebben. Bijelkaar heb ik gedurende de hele tocht amper gezeild, maar hier was ik al voor gewaarschuwd.
Hier in Bodø neem ik het vliegtuig weer naar huis. Tas is weer gepakt, maar ben intussen aan het leven aan boord van de Stella gewend geraakt. Heb een fijne tijd gehad met Bert. Mede dank aan zijn vrienden Gert en Jelle, met wie ik een onvergetelijke vakantie in Noorwegen deel. Iets wat ik me altijd bij zal blijven.